ژن CD14 انسان در کروموزوم 5 در 5q23-31 قرار دارد. با توجه به توالی cDNA CD14، CD14 از 356 اسید آمینه تشکیل شده است. پس از سنتز پلی پپتید در ریبوزوم، برای واکنش گلیکوزیلاسیون به مجتمع گلژی منتقل می شود، بنابراین CD14 یک گلیکوپروتئین است. پپتید سرب N ترمینال CD14 از 19 اسید آمینه تشکیل شده و یک اینترون است که از 88 باز پس از شروع کدون ATG تشکیل شده است. توالی DNA CD14 شامل دو اگزون است که یک رونوشت mRNA 1.4 کیلوبایتی را کد می کند و پروتئین ترجمه شده حاوی چندین نقوش تکرار غنی از لوسین (LRR) است. توالی اصلی C ترمینال آن از 28 تا 30 اسید آمینه تشکیل شده است. بیشتر در مجتمع گلژی پردازش می‌شود، با گروه فسفاتیدیل‌لینوزیتول (PI) اضافه می‌شود و تحت یک واکنش ساکاره‌سازی قرار می‌گیرد. پس از بلوغ، بر روی غشای سلولی ترشح می شود تا غشای CD14 (mCD14) را تشکیل دهد. MCD14 توسط دم فسفاتیدیلینوزیتول روی غشای سلولی لنگر انداخته است. پس از ترجمه، PI برای تولید مولکول لنگر فسفاتیدیلینوزیتول (GPI) ساکاره می شود. بنابراین، CD14 یک پروتئین گذرنده نیست، بلکه از طریق دم GPI به غشای سلولی متصل می شود. ترمینال C شامل 17 اسید آمینه آبگریز، اسیدهای آمینه خنثی و سایت های بالقوه گلیکوزیلاسیون مرتبط با N است. وزن مولکولی نسبی CD14 پس از ساکاره شدن حدود 55000 است. اگرچه تنها یک رونوشت CD14 وجود دارد، با توجه به آنتی ژنی بودن CD14، توانایی اتصال LPS و حساسیت هضم آنزیم، باید بیان سطحی متفاوتی از مولکول های CD14 روی آن وجود داشته باشد. غشای سلولی

در ابتدا تأیید شد که CD14 یک آنتی ژن تمایز میلوئیدی است و در سلول های مدولاری بالغ وجود دارد، در حالی که سلول های مدولاری نابالغ CD14 ندارند. تمایز سلول های لوسمی نابالغ می تواند بیان مولکول CD14 را تقویت کند، بنابراین مولکول CD14 می تواند به عنوان نشانگر تمایز سلولی استفاده شود و CD14 می تواند در تشخیص لوسمی میلوئید حاد کمک کند. CD14 در گونه های مختلف بسیار حفاظت شده است، به عنوان مثال، همسانی ژن CD14 خرگوش با CD14 انسان و موش به ترتیب 73 و 64 درصد است. ژن CD14 انسان روی کروموزوم 5 و ژن CD14 موش روی کروموزوم 8 قرار دارد. در ناحیه ژنی خاص خوشه های ژن CD14 انسان، سایر فاکتورهای رشد و گیرنده ها نیز رمزگذاری شده اند، مانند IL-3، گرانولوسیت-ماکروفاژ. فاکتور محرک کلنی (GM-CSF)، فاکتور محرک کلنی ماکروفاژ (M-CSF)، فاکتور رشد مشتق از پلاکت (PDGF) β - گیرنده آدرنال و غیره

CD14 در سطح سلول‌های میلوئیدی مختلف وجود دارد و در مونوسیت‌ها، ماکروفاژها، نوتروفیل‌ها و سلول‌های دندریتیک فراوان است، در حالی که در سلول‌های B، بازوفیل‌ها، سلول‌های پستان، سلول‌های تروفوبلاست جفت و فیبروبلاست‌های لثه بسیار کم است. تعداد مولکول‌های CD14 در نوتروفیل‌های انسانی حدود 3000 مولکول است، اما گزارش‌های متفاوتی در مونوسیت‌ها وجود دارد، از جمله 600029000، 40-45000114000115000 و حتی 190000. با این حال، حدود 10 درصد از مونوسیت‌ها بیان CD13، CD13 و mole33 و CD14 بود. همچنین کم، در حالی که بیان CD16، HLA-DR، مولکول چسبندگی بین سلولی-1 (ICAM-1)، و آنتی ژن-4 بسیار دیر (VLA-4) به طور قابل توجهی تنظیم شده بود.

هنگامی که مونوسیت ها به ماکروفاژها در بافت های مختلف تمایز می یابند، بیان CD14 نیز با تغییراتی همراه است، مانند افزایش بیان CD14 در ماکروفاژها در حفره شکمی، حفره قفسه سینه و مغز خارج عروقی. بیان CD14 در ماکروفاژهای آلوئولی، سلولهای گانگلیونی کوچک، ماکروفاژهای کبد و ماکروفاژهای مخاطی روده کاهش یافت.