اگرچه CD14 در اکثر سلول ها بیان می شود، سطح بیان آن در مقایسه با MHC Ⅰ محدود است. بیان ژن خاص بافت با ساختار کروماتین و وضعیت متیلاسیون DNA تعیین می شود. بیان محدود CD14 نیز با ترکیب خاصی از فاکتورهای رونویسی هسته ای خاص بافت یا فاکتورهای رونویسی هسته ای رایج تعیین می شود. به عنوان مثال، PU. 1 فقط در مونوسیت ها و سلول های B یافت می شود. NF-M (فاکتور هسته‌ای M)، که فقط در مونوسیت‌ها یافت می‌شود، عضوی از خانواده پروتئین اتصال دهنده CAAT/تقویت‌کننده (C/EBP) است. علاوه بر این، فاکتورهای رونویسی مانند Sp.1 (پروتئین محرک 1) نیز در تنظیم بیان ژن مشارکت دارند.

در فرآیند تمایز مونوسیت ها به ماکروفاژها، بیان CD14 به طور قابل توجهی افزایش یافت. به منظور مطالعه تنظیم ژن CD14، Zhang و همکاران. کروموزوم 5 انسان را با Eco R Ⅰ هضم کرد و پس از شبیه سازی خاص برخی از قطعات ژن، ژن CD14 انسانی را به دست آورد. طول کامل ژن CD14 انسانی حاوی یک توالی کد کننده 5.5 کیلوبایتی و یک توالی تنظیمی بالادستی 4.2 کیلوبایتی در انتهای 5 دقیقه است. در حال حاضر، واضح است که یک سایت شروع رونویسی اصلی و یک سایت شروع رونویسی ثانویه در 101 جفت باز و 130 جفت باز در بالادست محل شروع ATG پروتئین قرار دارند.

در مقایسه با رده های سلولی غیر تک هسته ای HeLa و REX، رده سلولی تک هسته ای CD14 مثبت انسان Mono Mac 6 حاوی یک قطعه DNA 128 جفت باز از توالی بالادست است که دارای اثر قوی و فعالیت پروموتور اختصاصی مونوسیت است. چهار ناحیه در این قطعه وجود دارد که می توانند با پروتئین های هسته ای جدا شده از مونوسیت ها تعامل داشته باشند. فاکتورهای ترانس اثر متصل به قاب GGGCGG همگی Sp (پروتئین محرک) نامیده می شوند. Sp.1 کلون شده از 696 اسید آمینه تشکیل شده است و دارای سه ساختار انگشت روی در انتهای N است که محل اتصال DNA است. Sp.1 را می توان در سه ناحیه مختلف از پروموتر CD14 ترکیب کرد. Sp.1 یک فاکتور رونویسی اتصال به DNA انگشت روی است که در هر سلول پستانداران قابل تشخیص است، اما بیان آن در بافت های مختلف متفاوت است.

Sp.1 به شدت در بافت خونساز بیان می شود و نشان می دهد که نقش مهمی در رشد سلول های خونساز دارد. تایید شده است که Sp.1 یک عامل مهم در تنظیم سلول های اریتروئید، سلول های لنفوئیدی و ژن های اختصاصی میلوئید است. Sp.1 نه تنها یک عامل کلیدی برای بیان بافت خاص مولکول CD14 در مونوسیت ها است، بلکه شامل القای تمایز بیان CD14 نیز می شود، یعنی ترویج تمایز رده های سلول های بنیادی تک هسته ای میلوئیدی. تنظیم القا شده توسط ویتامین D3 عمدتاً از طریق سایت Sp.1 برای افزایش بیان sCD14 است. هنگامی که محل اتصال اصلی (-110bp) Sp.1 جهش یافت، می تواند فعالیت پروموترهای خاص بافت را کاهش دهد. این نتایج و آزمایش‌های ترانس فعال‌سازی تأیید می‌کنند که Sp.1 یک نقش تنظیم‌کننده کلیدی در بیان مولکول‌های CD14 بافت خاص در مونوسیت‌ها ایفا می‌کند.

یکی دیگر از فاکتورهای مهم رونویسی، پروتئین اتصال دهنده CCAAT/تقویت کننده است که نقش مهمی در تنظیم فعالیت پروموترهای CD14 ایفا می کند. mRNA CD14 همچنین می تواند در سلول های پارانشیم کبد، ریه و کلیه که توسط اندوتوکسین تحریک شده اند بیان شود، که نشان می دهد CD14 می تواند در سلول های خارج مغزی نیز سنتز و ترشح شود. با این حال، در کبد، مکانیسم تنظیم بیان CD14 ممکن است با مونوسیت ها متفاوت باشد و کبد منبع اصلی sCD14. است.